دردها بیشتر برای ماندگان است تا رفتگان!....

روضه علی اصغر که میخوانیم .. به حال دل رباب گریه میکنیم... 

علی اکبر که میرود، وداع زنان حرم است که خون به دل میکند..

عباس که میرود سراغ آب و برنمیگردد، به قد خمیده حسین خیره میشویم.. به گریه های بلندش...

و حالا.. روضه کربلا که میخوانی.. باید بدانی که فقط "یک مرد" باقی مانده که باید صاحب عزایِ یک نسل باشد..

این روزها تا می آیم بگویم "السلام علیک ایها الشیب الخضیب" میبینم مردی در بیابانی با آن هیبت، با آن کرامت، با آن نور، با آن عظمت،با آن مردانگی...زانوانش سست میشود، قدش خمیده، شانه هایش لرزان، چشم هایش گریان بر زمین فرود می آید... سرش را به زیر می اندازد وناگهان آهی میکشد که به فریاد میماند و آنگاه... زار میزند...

آنگاه صدای گریه یک مرد... میفهمی؟! یک مرد! اوج میگیرد..

این السبیل بعد السبیل... فریاد میزند که حسین.. تو که خود راهی...چاره از تو گرفته اند؟!...

بقیه اش را دیگر نمیبینم؛ گمانم که آقا، از حال رفته است؛ دعایش کنیم طاقت بیاورد..

و من فکر میکنم مهربانترین غیرتمند عالم، پایان روضه های ما که میشود، همه چیز که ختم میشود به حسین، وقتی میبیند...مردی به وسعت تمام زمین و آسمان، پای قنداقه ای خونین، پای نعش جوانِ پیغمبر، پای دست های آب آور، خم میشود روی زمین، حیران نگاه میکند؛ مبهوت میماند؛ صورتش خیس اشک میشود و وجودش آتش و...خدا نیاورد به سر پدری...برادری...آنگاه که می افتد به...چه کنم...چه کنم...قلت حیلتی…

سرکار خانم معصومه موسی زاده 

این نبشته اختصاصی "ایریت" میباشد و یاد آن در دیگر اوراق با ذکر منبع خالی از اشکال است