شبکه اجتماعی پارسی زبانانپارسی یار

وَ قالَ الرَّسولُ يا ربِّ إنَّ قَوْمي اتَّخَذوا هذا القرآنَ مَهْجُوراً(فرقان/30)


ضرورت فهم مفاهيم، ترجمه كلمه به كلمه براي ناآشناها به زبان عربي و تدبر (انديشيدن در مفاهيم)، تدبر و حتي اگر لازم شد رجوع به تفاسير، مهمتر از تمام كردن سوره‌هاست، توجه به ترجمه در هنگام قرائت ايجاد فرصت تدبر مي‌كند.امام خامنه اي

اتاق سخن دوست (ترجمه، تفسير و مفاهيم قرآن) بر آن است تا با ترويج فرهنگ تدبر و درك صحيح از معاني و مفاهيم قرآن، زندگي هاي مدرنيته و گاه خالي از معنويت را رنگ و بويي معنوي، اسلامي و شيرين ببخشد.

در اين اتاق كام زندگي تان را با عسل مصفاي قرآن شيرين كنيد.

عضويت در اين اتاق نياز به تأييد مولا دارد...به اميد تأييدشان

پيام‌هاي اتاق

+ *متن مسابقه تفسير نمونه، شماره1* براي کاربراني که به کتاب دسترسي ندارند. *تفسير نمونه، ج‏1، ص: 12 * [سوره الفاتحة (1)...: آيات 1 تا 7 *بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ (1) الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ (2) الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ (3) مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ (4) إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ (5)اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ (6)*
*صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَ لا الضَّالِّينَ (7)*
*ترجمه:* 1- بنام خداوند بخشنده بخشايشگر 2- ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است. 3- خداوندى كه بخشنده و بخشايشگر است (و رحمت عام و خاصش همگان را فرا گرفته). 4- خداوندى كه مالك روز جزا است.
5- (پروردگارا!) تنها تو را مى‏ پرستيم، و تنها از تو يارى مى‏ جوئيم. 6- ما را به راه راست هدايت فرما: 7- راه كسانى كه آنها را مشمول نعمت خود ساختى، نه راه كسانى كه بر آنها غضب كرده ‏اى و نه گمراهان!
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 13*/ تفسير:* 1- بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏: * ميان همه مردم جهان رسم است كه هر كار مهم و پر ارزشى را به نام بزرگى از بزرگان آغاز مى‏ كنند، و نخستين كلنگ هر مؤسسه ارزنده ‏اى را به نام كسى كه مورد علاقه آنها است بر زمين مى‏ زنند، يعنى آن كار را با آن شخصيت مورد نظر از آغاز ارتباط مى‏ دهند.
ولى آيا بهتر نيست كه براى پاينده بودن يك برنامه و جاويد ماندن يك تشكيلات، آن را به موجود پايدار و جاويدانى ارتباط دهيم كه فنا در ذات او راه ندارد، چرا كه همه موجودات اين جهان به سوى كهنگى و زوال مى‏ روند، تنها چيزى باقى مى‏ ماند كه با آن ذات لا يزال بستگى دارد.
اگر نامى از پيامبران و انبياء باقى است به علت پيوندشان با خدا و عدالت و حقيقت است كه كهنگى در آن راه ندارد، و اگر فى المثل اسمى از" حاتم" بر سر زبانها است به خاطر همبستگيش با سخاوت است كه زوال‏ ناپذير است.
از ميان تمام موجودات آنكه ازلى و ابدى است تنها ذات پاك خدا است و به همين دليل بايد همه چيز و هر كار را با نام او آغاز كرد و در سايه او قرار داد و از او استمداد نمود؛ لذا در نخستين آيه قرآن مى‏گوئيم" بنام خداوند بخشنده بخشايشگر" *(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ).*
اين كار نبايد تنها از نظر اسم و صورت باشد، بلكه بايد از نظر واقعيت و معنى با او پيوند داشته باشد، چرا كه اين ارتباط آن را در مسير صحيح قرار مى‏ دهد و از هر گونه انحراف باز مى‏ دارد و به همين دليل چنين كارى حتما به پايان مى‏ رسد و پر بركت است. به همين دليل در حديث معروفى از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلّم مى‏ خوانيم: *كل امر ذى بال لم يذكر فيه اسم اللَّه فهو ابتر:*
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 14*... " هر كار مهمى كه بدون نام خدا شروع شود بى‏ فرجام است" «1». امير مؤمنان على عليه السلام پس از نقل اين حديث اضافه مى‏ كند" انسان هر كارى را مى‏ خواهد انجام دهد بايد *بسم اللَّه *بگويد يعنى با نام خدا اين عمل را شروع مى‏ كنم، و هر عملى كه با نام خدا شروع شود خجسته و مبارك است".
و نيز مى‏ بينيم امام باقر عليه السلام مى‏ فرمايد:" سزاوار است هنگامى كه كارى را شروع مى‏ كنيم، چه بزرگ باشد چه كوچك، بسم اللَّه بگوئيم تا پر بركت و ميمون باشد". كوتاه سخن اينكه پايدارى و بقاء عمل بسته به ارتباطى است كه با خدا دارد.
به همين مناسبت خداوند بزرگ در نخستين آيات كه به پيامبر وحى شد دستور مى‏ دهد كه در آغاز شروع تبليغ اسلام اين وظيفه خطير را با نام خدا شروع كند: *اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ*... «2».
و مى‏ بينيم حضرت نوح عليه السلام در آن طوفان سخت و عجيب هنگام سوار شدن بر كشتى و حركت روى امواج كوه پيكر آب كه هر لحظه با خطرات فراوانى روبرو بود، براى رسيدن به سر منزل مقصود و پيروزى بر مشكلات به ياران خود دستور مى‏ دهد كه در هنگام حركت و در موقع توقف كشتى" بِسْمِ اللَّهِ" بگويند *(وَ قالَ ارْكَبُوا فِيها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها) (سوره هود آيه 41).*
و آنها اين سفر پر مخاطره را سرانجام با موفقيت و پيروزى پشت سر گذاشتند و با سلامت و بركت از كشتى پياده شدند چنان كه قرآن مى‏گويد: *قِيلَ يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ وَ عَلى‏ أُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ (سوره هود آيه 48).*
و نيز سليمان در نامه‏ اى كه به ملكه سبا مى‏ نويسد سر آغاز آن را" بسم ‏اللَّه" قرار مى‏د هد *(إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمانَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ...) (سوره نمل آيه 30).*
___________________________________________________________________ (1) بحار جلد 16 باب 58 (طبق تفسير البيان جلد 1 صفحه 461). (2) سوره علق آيه 1.
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 15 *....... و باز روى همين اصل، تمام سوره ‏هاى قرآن- با بسم اللَّه آغاز مى‏ شود تا هدف اصلى كه همان هدايت و سوق بشر به سعادت است از آغاز تا انجام با موفقيت و پيروزى و بدون شكست انجام شود.
تنها سوره توبه است كه *بسم اللَّه* در آغاز آن نمى‏ بينيم چرا كه سوره توبه با اعلان جنگ به جنايتكاران مكه و پيمان‏ شكنان آغاز شده، و اعلام جنگ با توصيف خداوند به" رحمان و رحيم" سازگار نيست.
در اينجا توجه به يك نكته لازم است و آن اينكه ما در همه جا بسم اللَّه مى‏ گوئيم *چرا نمى‏ گوئيم بسم الخالق يا بسم الرازق و مانند آن؟!* نكته اين است كه " اللَّه" چنان كه به زودى خواهيم گفت، جامع ترين نام هاى خدا است و همه صفات او را يك جا بازگو مى‏ كند، اما نامهاى ديگر اشاره به بخشى از كمالات او است، مانند خالقيت و رحمت او و مانند آن.
از آنچه گفتيم اين حقيقت نيز روشن شد كه گفتن" بسم اللَّه" در آغاز هر كار هم به معنى" استعانت جستن" به نام خدا است، و هم" شروع كردن به نام او" و اين دو يعنى" استعانت" و" شروع" كه مفسران بزرگ ما گاهى آن را از هم تفكيك كرده ‏اند و هر كدام يكى از آن دو را در تقدير گرفته ‏اند، به يك ريشه باز مى‏ گردد، خلاصه اين دو لازم و ملزوم يكديگرند يعنى هم با نام او شروع مى‏ كنم و هم از ذات پاكش استمداد مى ‏طلبم.
به هر حال هنگامى كه كارها را با تكيه بر قدرت خداوند آغاز مى‏ كنيم خداوندى كه قدرتش ما فوق همه قدرت ها است، سبب مى‏ شود كه از نظر روانى نيرو و توان بيشترى در خود احساس كنيم، مطمئن تر باشيم، بيشتر كوشش كنيم، از عظمت مشكلات نهراسيم و مايوس نشويم، و ضمنا نيت و عملمان را پاكتر و خالصتر كنيم.
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 16 * .... و اين است رمز ديگر پيروزى به هنگام شروع كارها به نام خدا.
گر چه هر قدر در تفسير اين آيه سخن بگوئيم كم گفته‏ ايم چرا كه معروف است" على عليه السلام از سر شب تا به صبح براى" ابن عباس" از تفسير" بِسْمِ اللَّهِ" سخن مى‏ گفت، صبح شد در حالى كه از تفسير" با" بِسْمِ اللَّهِ فراتر نرفته بود" ولى با حديثى از همان حضرت اين بحث را همين جا پايان مى ‏دهيم، و در بحث هاى آينده مسائل ديگرى در اين رابطه خواهيم داشت.
" عبد اللَّه بن يحيى" كه از دوستان امير مؤمنان على عليه السلام بود به خدمتش آمد و بدون گفتن بسم اللَّه بر تختى كه در آنجا بود نشست، ناگهان بدنش منحرف شد و بر زمين افتاد و سرش شكست، على عليه السلام دست بر سر او كشيد و زخم او التيام يافت بعد فرمود: آيا نمى‏دانى كه پيامبر از سوى خدا براى من حديث كرد كه هر كار بدون نام خدا شروع شود بى سرانجام خواهد بود، ...
گفتم پدر و مادرم به فدايت باد مى‏دانم و بعد از اين ترك نمى‏ گويم، فرمود: در اين حال بهره‏ مند و سعادتمند خواهى شد. امام صادق عليه السلام هنگام نقل اين حديث فرمود: بسيار مى‏ شود كه بعضى از شيعيان ما *بسم اللَّه* را در آغاز كارشان ترك مى ‏گويند و خداوند آنها را با ناراحتى مواجه مى‏ سازد تا بيدار شوند و ضمنا اين خطا از نامه اعمالشان شسته شود" «1».
_______________________________________________________________________ (1) سفينة البحار جلد اول صفحه 633.
گروه سخن دوست
vertical_align_top