به ورودی مسجد النبی که رسیدم طبق عادت همیشگی دست بر سینه گذاشتم و گفتم: ((السلام علیک یا علی بن موسی الرضا)) ! بعد از تمرین های فراوان، روزهای آخر یادگرفتم که بگویم: ((السلام علیک یا ایها النبی و رحمه الله و برکاته))...

در مکه هم همینطوری روبروی در مسجد الحرام دست بر سینه ایستادم و فکر میکردم چه بگویم؟ دست آخر گفتم: ((السلام علیک یا خود خدا)) !

این کتاب

خاطرات عمره های دانشجویی ست...

البته با چاشنی اطلاعات

خدا زیارتش را قسمت ما هم بکند...

آمین 

بعضی وقتا آدم یه هدفی رو انتخاب میکنه که یه عمری هم سرش وقت میذاره؛ مثل شغلش، مثل ازدواج،

مثل دانشگاه...

اما وقتی به اینا میرسه اصلا آرومش نمیکنه!

می بینه عمرش صرف چیزایی شده که اصلا ازش راضی نیست!

این کتاب رو بخون که اگر هم اینطور نیستی به دیگران کمک کنی...

ملت ما مطالعه کردن را اصلاً جزو کارهاى بشرى نمى‌دانند!

مثل خوراک و ورزش و دیگر چیزهایى که جزو کارهاى معمول انسان است، مطالعه اصلاً جزو این چیزها نیست! آدم باید عنوان دیگرى داشته باشد- یا باید شب امتحانش باشد؛ یا باید معلم در مدرسه از آدم بخواهد؛ یا باید یک دانشمند باشد؛ یا باید بخواهد در جایى سخنرانى کند- تا موجب شود که مطالعه کند! این چه‌قدر خسارت است!؟

واقعاً خدا مى‌داند من وقتى یادم مى‌آید- و این چیزى است که تقریباً هیچ‌وقت از یادم نمى‌رود- که مردم ما مطالعه کردن را بلد نیستند، به قلب من فشار مى‌آید!

از این بابت، ما چقدر داریم هر ساعت خسارت مى‌بینیم!؟ واقعاً این به عهده‌ى چه کسى است؟ در حال حاضر این‌طور است که بنده یا یک نفر مثل بنده، سالى یک‌بار به نمایشگاه کتاب برود و یک کلمه راجع به مطالعه بگوید؛ آن‌هم به شرطى که دست یک گزارشگر خاص نیفتد؛ این‌که نمى‌شود!
در دیدار با اعضاى گروه اجتماعى صداى جمهورى اسلامى ایران – 70/11/29